“De Bereklauw is niet onbewoonbaar verklaard, maar onverklaarbaar bewoond.”
In Herent (net buiten Leuven) ligt De Bereklauw; in de schaduw van the Temple of Money, een gigantisch piramidevormig bankcomplex. Op de steenweg tussen Leuven en Brussel sla je een zandweg in die je tussen de berenklauwplanten door naar een huis leidt. Blaffende honden rennen je toe, dwingen je stil te staan en laten je pas door als iemand hen tot de orde heeft geroepen. Dan betreed je het erf. Een pauw opent trots zijn staart en wat katten liggen op een felgekleurde bank in de zon te spinnen. Iemand zit erbij en streelt ze. Je waant je in een onbepaalde tijd, op een onbepaalde plek. Overal bevinden zich dieren: konijnen, kippen, eenden, moddervette varkens, een klein everzwijntje en op de wei enkele geiten. En overal bevinden zich mensen, zij het minder talrijk. En dan, zie je de onbeschrijfelijke Gosse. Om hem toch in enkele woorden samen te vatten: een cholerieke man met visie en een lange grijze baard, geleerde boerenzoon, charismatische mei ‘68-er en daadkrachtig humorist. Deze grond, zijn eigendom, stelt hij al dertig jaar voor iedereen open. Hoewel het geheel anarchistisch georganiseerd is – niet dus – blijft hij de spil. Eerst lijkt hij onpeilbaar, maar al snel kunnen we het met mekaar vinden. Het duurt even, eer je de structuur van de gebouwen begrijpt - om nog te zwijgen over de andere structuren; die vat ik nog steeds niet helemaal. Naast het oude huis staan enkele serres, schuren, tenten, caravans en een tractor. Het is zoeken waar de zomerkeuken, de buitenkeuken en de gewone keuken zich bevinden. Er is de bar en een podium, er zijn ateliers met allerhande werktuig. Kamers hier en kamers daar, ginds stapels matrassen en daar een composttoilet. En overal prijken kunstwerken, zoals een metershoge metalen draak. Je weet niet wat je ziet. Of zoals Gosse zegt: “De Bereklauw is niet onbewoonbaar verklaard, maar onverklaarbaar bewoond.” Voilà.
- Uit "De ultieme vrijheid geproefd" door Hanna Deboes.
